De Paralympische Spelen: de hoogst haalbare krachtmeting voor elke sporter. En als je dan toch dat felbegeerde plekje op de Spelen bemachtigd hebt, kun je net zo goed voor die gouden plak gaan. Sportbedrijf Arnhem-collega én rolstoelbasketballer Rinske Huitema reisde de Nederlandse vrouwen van het rolstoelbasketbalteam achterna naar de Spelen in Parijs en deed verslag.
‘Het was een ontmoetingsplaats voor sporters uit alle landen en disciplines,’ vertelt Rinske. Ze arriveerde in Parijs op 2 september zodat ze de halve finale en natuurlijk de finale bij kon wonen, mocht het Nederlandse team zich hiervoor kwalificeren.
Volgens Rinske stond heel de stad in het teken van de Paralympische Spelen. Overal kon je de Agitos vinden, het logo van de Paralympische Spelen: drie vinkjes in blauw, rood en groen die doen denken aan het Nike-logo. ‘Merchandise, posters, lantaarnpalen, de Eiffeltoren… Noem het maar op en het was bedekt met de Agitos,’ lacht Rinske.
En dan waren er natuurlijk ook nog de sporters zelf. Ook die kon je overal vinden. ‘We zaten op een vakantiepark met meerdere Nederlanders, waaronder de broer van wielrenner Jetze Plat en de ouders van atleet Fleur Jong,’ vertelt Rinske. En daar bleef het niet bij: ze trof de Zuid-Koreaanse zwemmers in de metro, de Zwitserse delegatie in Disneyland en het Japanse rugbyteam op straat, een dag nadat ze de gouden medaille gewonnen hadden. ‘Leuk om te zien dat de atleten ook in de stad waren na afloop van hun evenement!’
Maar Rinske was natuurlijk niet naar Parijs gekomen om atleten te spotten. Op vrijdag 6 september reisde ze al vroeg met de metro naar Bercy. Daar werd de eerste halve finale tussen Amerika en China gespeeld.
‘Er bleek iets verkeerd te zijn met mijn ticket,’ vertelt Rinske. ‘Gelukkig waren de medewerkers van het stadion erg behulpzaam en kregen we nieuwe en zelfs betere plekken.’ De wedstrijd was als een reünie voor Rinske, die veel van haar sportgenootjes van het rolstoelbasketbal tegenkwam. ‘En als klapper op de vuurpijl verscheen ik zelfs op het grote scherm met mijn zelfgemaakte vlag!’
Ondanks dat het stadion niet helemaal gevuld was, werden de Chinese en Amerikaanse teams van alle kanten toegejuicht. Samen met een grote groep Nederlanders maakte Rinske zich na deze spannende wedstrijd klaar voor de wedstrijden van Nederland. Eerst speelden de Nederlandse mannen tegen Australië om de vijfde plaats. Die wedstrijd verloren ze, maar de Nederlandse vrouwen, die tegen Canada speelden, wonnen wel.
‘Een hele spannende wedstrijd,’ noemt Rinske het. ‘Ze stonden gelijk met Canada tot het laatste kwart.’ Gelukkig wist het Nederlandse vrouwenteam het verschil te maken. ‘Bij de Meet & Greet van na de wedstrijd was de blijdschap voelbaar. De finale! Het was ze gelukt!’
Op zondag ging Rinske alweer vroeg richting het stadion. Daar sprak ze met de ouders van een aantal spelers. ‘Die waren allemaal heel trots dat we de finale bereikt hebben, maar ook gespannen. Die gouden plak was opeens wel heel dichtbij!’
Nederland speelde de wedstrijd tegen Amerika. Het stadion was gevuld met Nederlandse, Amerikaanse en zelfs Franse fans die graag een graantje van de finale mee wilden pikken.
‘Het duurde even voordat ons team op gang kwam,’ zegt Rinske. ‘We stonden al vrij snel met 8-1 achter.’ Na een paar wissels ging het beter. Langzaam maar zeker rolden de punten binnen, met prachtige worpen van onze hand. Na het derde kwart ging het opeens heel snel. Toen scoorden ze het ene na het andere punt. Uiteindelijk wonnen ze de wedstrijd met 63-49.
‘De ontlading was groot,’ zegt Rinske over dat moment. ‘Je wéét hoe hard ze gevochten hebben om hun titel te verdedigen. Dan voelt die winst alsof alle stukjes op de juiste plek vallen.’ Rinske was erbij toen het Nederlandse team de medaille in ontvangst mocht nemen. Daarbij werd het volkslied luidkeels meegezongen. Rinske was vooral enthousiast over één van haar beste vriendinnen, die meespeelde met het Nederlandse team. ‘Ik ken haar al lang en vanaf het begin hebben we samen getraind. Ik was zo trots op haar!’